Ekainaren 7an 55 urte bete dira espainiar indar okupatzaileek Txabi Etxebarrieta Euskadi Ta Askatasunako militantea erail zutenetik. Txabik sekulako garrantzia izan zuen erakundearen gidaritzan eta ezkerkeriazko joerekin amaituz abertzaletasun iraultzailea bultzatu zuen zorrozki. Bere aburuz Euskal Herriaren lehen premia askapen nazionala erdiestea zen, eta hala pentsatzen dut nik ere.
Munduan zehar gizartearen gehiengoa bezala, nire lan indarra saltzera behartua/kondenatua nago bizi ahal izateko, gutxi batzuk gehiengoaren bizkar luxuan bizi diren bitartean. Horregatik, beti borrokatuko dut egoera hau permititzen duen sistema kapitalista, eta Txabik zioena nire egiten dut: “sozialismoa da elkarbizitzarako konponbide bakarra”.
Baina langile izan aurretik ere, sortzetik beretik Euskal Herritar izatea egokitu zait eta horrekin batera nazio zapaldu bateko kide izatea, nire nortasuna ukatua izatea. Etsaiek etengabe zapaltzen naute: nortasun arrotz bat inposatzen didate, bi hizkuntza arrotz inposatzen dizkidate nirea desagerrarazi nahi dutelarik, nire kulturaz barre egiten dute kasurik hoberenean folklorera kondenatuz, nire herria beraien interes nazionaletara moldatu dute eta nire lurrak desitxuratu dituzte berriz ere beraien interes nazionalen mesederako. Bi zapalkuntza jasaten ditut beraz, nazionala eta soziala.
Bi zapalkuntza jasaten ditut beraz, nazionala eta soziala
Honi lotuta, pasa den aberri egunaz bi puntu nagusi nabarmendu nahi nituzke: lehenik eta behin, pozez hartu dut alde guztietako erakundeek publikoki beraien diskurtso abertzaleena plazaratu izana, batzuek urte osoan zehar nazio askapen borroka baztertzen badute ere. Horrek argi uzten du nazio askapen borrokak egungoa izaten jarraitzen duela, eta horretan sinisten ez dutenak ere diskurtso politikoa moldatzera behartuak sentitzen direla.
Baina, bestetik, irakurri ahal izan dut independentziaren aldarri hutsala motz gelditzen dela eta independentzia halabeharrez sozialismoaren eskutik izango dela ala ez dela izango, argi eduki behar dugun egia dela. Ez dago dudarik ezkerreko abertzaleok independentzia eta sozialismoa nahi ditugula gure herri kuttunarentzat, baina hori esatera iristea, egia absolutu bat balitz bezala gainera, gogorra eta larria iruditzen zait. Are gehiago, azken hamarkada luzeetan nazio askapen borroka elikatu duten eta iraultza teoria hutsetik praktikara eraman duten milaka kide eskuzabalen lana gutxiestea iruditzen zait.
Imajinatuko genuke José Martí adierazten sozialismorik gabeko independentzia-gerra motz gelditzen dela?
Imajinatuko genituzke palestinarrak, sahararrak, korsikarrak independentzia ukatzen sozialismoarekin batera ez bada? Imajinatuko genuke José Martí adierazten sozialismorik gabeko independentzia-gerra motz gelditzen dela? Inola ere ez; kontrara, Euskal Herritik beti defendatu eta denfendatzen ditugu, internazionalismoa gure eginez.
Euskal Herrian independentziarako aukera sortzen bada, sozialismoarekin batera ez bada ere, niretzat behintzat sufritzen ditudan bi zapalkuntzetatik bat gainetik kentzeko balioko dit. Noski, ondoren beste zapalkuntza gainditzeko nireak eta bi egingo ditut gure herri askean herritar askeak ikusteko.
INDEPENDENTZIA lortuz gero, bi zapalkuntzetatik bat bederen gainetik kendu!
baina batek zenbait zalantzak izan:
1.- lehenik, posible al da bata besterik gabe lortzea? Ez al da izango idi bakar batekin uztarria egin nahi izatea bailitzan?
2.- Bata besterik gabe, ez al da endekatuko, eta beraz gaixorik ustelduko?
3.- Bat soilaren aukera ez zuen kontenplatzen Txabik, eta hark asko zekien: “independentzia ETA sozialismoa: BIETAN JARRAI!
Nik ere uste dut ezin dela baldintzarik jarri independentziarako. Baina nire ikuspegia korapilatsuagoa da. Ez nator bat ezkerreko independentista guztiak sozialista izatearekin. Anarkistatzat dut neure burua, ez baitut estaturik nahi, ez espainiarrik, ez frantsesik, ez euskaldunik. Baina Independentziaren alde nago, bi Estatu zapaltzaile daudelako gure herriari gailentzen. Horregatik ez diot zangotrabarik jartzen Euskal Herriak egunen batean bere egoera propioa izateari. Hori bai, ezin da ezer inposatu, sozialismoak herriaren erabakia izan behar du, eta independentziak autodeterminazio-erreferendum baten emaitza. Nik, herri honen arima itotzen duten bi estatu espainiar eta frantses hauen menpean egon baino (Espainiako bigarren errepublikak ere herri hau, bere kultura eta bere hizkuntza erreprimitu zituen), nahiago dut estatu independente bat gobernua eta alderdi politikoak dituena, nahiago dut estatu sozialista bat kapitalista bat baino, baina nire ideia da estatu guztiak desagertzea eta estaturik gabeko herriak izatea bere burua kudeatzen dutenak. Hori dela eta, autodeterminazio-erreferendum batean botoa emateko zortea izango banu, Independentzia bozkatuko nuke zalantzarik gabe. INDEPENDENTZIA!!!!
Batzuen ustez Euskal Herrian sozialismoa lortzea gatx da, independentzia gatxagoa, baina baliteke oindino lortzea.
Baina Euskal Herria euskaldun izatea ia ia ezinezkoa da.
INDEPENDENTZIA ez zaigu Zerutik etorriko euria bezala are gutxiago Euskal Herrira.
Beraz, ez gara egongo alferrik denbora galtzen, harik eta…
BALDINTZA “OBJEBTIBO ETA SUBJETIBO” GUZTIA borobiltzearen zain.
Pentsaera hori duena ez da Lur Planeta honetan bizi.
Duela 55 urte iraultza egin nahi genuen apaizen artean, BIjarrera zeuden:
1.- “Itxaron dezakun oraindik, borondateak AGLUTINATU arte”.
Hots, balizko “autodererminazio-erreferemdun bat gauzatu ahal izan arte.
2.- Beste batzuek, ordea, ¿A glu-glu? Kiá, lagunok!;
“Jar gaitezen berehalaxe martxan, “A GLU-GLÜ” atragantatu baino lehen!”
Eta ausartenok (edo “temerarioenok” edo “inprudenteenok”) martxan jarri ginen berehalaxe, “ad calendas graecas” esperoan egon gabe.
Eta eskerrak, zeren bestela han egongo ginen bestela “esperando a la luna de Valencia”
Ondo dago Julen Zabalok dioena saiatzen saiatzea, baina lar esperantza barik.
Inoiz ez da baita gertatuko “aglutinazio” perfekturik (ezta urrundik ere); talde “aski zabal bat” bateratzerik, ezta pentsatu ere, bizi dugun egoera honetan.
Alferrik Julen eta kideok!
Har dezagun mendirako behar den “anua” (betiere murritzen izan arren), eta abia gaitezen mendian gora agudo (duela 55 urte Txabi eta koadrilatxo meharra bezala),… eta bidean batuko zaizkigu batu beharrekoak!