Ekartasunerako egunak
334.000 lagun gizartetik at, baztertuak ditugunean Euskadiko Erkidegoan, (%15,2 Karitasen Foessa Euskadi 2019 txostenaren arabera)… Zahar etxetako langileek 130 egunetik gora greban daramatzatenean, hezkuntzan hilabeteko greba iragartzera iritsi behar izan direnean; alegia, zaintzaileak horrela zaintzen dituen gizarte batean, bizitzak horrela zaintzen direnean, zaintza soilik emakumeen eta etorkinen zeregina dela uste denean… bere buruaz beste egiten dutenen kopuruak sabaia jotzea ez da harritzekoa. Inora begiratu gabe, hemen, bertan, benetako krisi humanitario batean gaudenaren sintomak garbiak dira.
Seko despistatuak gabiltzala alegia, eta seko despistatzen gaituela gizarte kapitalista honek nire iritzian.
Ba ote gizakiak bizitzaren hasieran, bizitzan zehar edo bizitzako ziklo amaieran behar duen zaintza (hau da hezkuntza) baino gauza ezinbestekoagorik, beharrezkoagorik, garrantzitsuagorik. Ez dut uste. Ez jasotzen duenarentzat eta ezta eskaintzen duenarentzat ere. Gizakion behar oinarrizkoena dugulakoan nago ondokoen ongizatea, eta gure beharrei erantzutean soilik oinarritzen delakoan gure bizitza, handiena. Ba ote seme alabentzat bere aitak edo amak eskaintzen dizkion enpatia, maitasuna, baldintzarik gabe entzutea edo ulertzeko ahalegina baino gauza soil eta handiagorik, ba ote aitona edo amona batentzat bere ondorengoek eskaini ahal dioten laguntza baino gauza handiagorik, ba ote bizitzan zehar gaixorik denari edonork eskaini ahal dion gertutasuna baino gauza handiagorik. Ez soilik jasotzen duenarentzat, berdin-berdin eskaintzen duenarentzat ere. Edo zer da ondoko bat galtzean benetan galtzen dugun gauzarik handiena, berak guganako zuen, enpatia, maitasuna edo entzun eta ulertzea baino?
Aukeraz betea dugu ingurua, gaur eta hemen bertan, urrunera begiratu gabe, gure gizartean.
Animo beraz, aprobetxatu, ez utzi aukerei joaten!
Maitasunez blai.
Estatuarekiko menperakuntza indartzeari “zaintza komunitarioa” esaten diona, Urkulluren “auzolanaren” eskolakoa da.
Zaintza krisia, soldatapeko lanaren gatibutzak eragiten du, bizitzaren monetarizazioak, diruari ematen diogun bizitza falta zaigulako elkarbizitzarako, elkar zaintzeko.
Hoooooorixe da, Asier! Total ados!
“Publikoa” (=estatala esan nahi dute) eta komunitarioa: oximoron berria…
Bizitzaren arlo guztien merkantilizazioa (berdin zait “kontratazio publikoaren” legearen bidez egiten den) eta instituzionalizazioa, Estatuaren esku hartzerik gabe posible ez dena gainera, izurritea bilakatu da aspaldian, eta exkertiar guztiak kutsatu dituela dirudi.
Estatuarekiko menperakuntza, “ezker” berri honen xedea. Eta , lankidetza publiko-pribatuaren bidez, kapitalismo korporatiboaren helmuga ere: mendeko pertsonen mundu erabat merkantilizatu bat sortu, estatua etxeetan sartu eta familia-erlazioak merkantilizatu kapitalaren mesedetan.
Bai zaintza ere utzita genuela, orain dela lau urteko hausnarketa bai da. Ez dakit inoiz ikusi duzuen haur bat mendian taldetik urruntzen den heinean, zaintzeari uzten zaion heinean, nola ugaritzen diren putreak bere gainean. Gertatu zait. Eta hori da finean gertatu dena, fondo putreak ohartuak ziren zaintzaren gainbeheraz eta erasoa latza izan da, eta darraie. “Txertatu-txertatu” ezizen berria ere badu Urkulluren eskolakoak. Txertaketarekin aurrera gainera lotsa gutxirekin. Zaintza ezin da besteren esku utzi, ez haurrena ez helduena. Burujabetzan atzera pausoak dira herri batentzat, putreak erne daude eta. Larunbatean Bilbora denok.
Guztiz ados Aitorrekin, bai eta irakurleen iruzkinekin ere. Estatua eta komunitatea agente antagonikoak direla iritzi diot neuk ere.
Lehenak hertsaduran eta errepresioan dauka funtsa; bigarrenak borondatean, pertenentzian, esan dezagun, maitasunean. Lehenean subjektu gara, bigarrenean gizaki. Lehena legeak gidatzen du, bigarrena ordenak eta justiziak.
Beharbada horregatik daude gainbehera betean ezaugarri humano definitorio guztiak: entendimendua, sentimendua, borondatea, ardura. Eta horrekin, zibilizazioa bera krisian. Halabaina, estatu eta komunitate arteko aldea itzelezko amildegi bat da.
Carl Jungek omen zioen maitasuna eta boterea txanpon beraren aldeak direla: maitasuna arau denean ez dago botere-borondaterik, eta boterea inposatzen denean maitasuna falta delako da.
Zeharo aproposa da putreen adibidea. Ordena naturalean espezie batek beste bat depredatzea da gauza bat, ordea. Eta beste bat, errotik diferentea, espezie beraren barnean gertatzea hori.