Duela gutxi, Goienan argitaratutako albiste honek eman digu arreta:
Antzuolako baserritarrek uraren “pribatizazioa” salatu dute
Iturburu ugari daude mendi inguruetan, eta horiek aprobetxatu ohi dira landa eremuko ureztapenerako. Orain arte, erabiltzaileek ez zuten ondasun horrengatik ordaindu behar, baina ur-deposituetan kontagailuak jartzen hasi da Uraren Euskal Agentzia; beraz, aurrerantzean, uraren erabilerak prezio bat izango du, baina baserritarrak ez daude ados. Bada, horretaz jabetuta, herri mailako deialdia egin, eta batzeko lehen urratsa egin dute. Hilaren 20an egin zuten lehen batzarra, Torresoroan, eta azaldu dute arau horrek "uraren pribatizazioa" dakarrela. Elkartu eta egoera salatzea "ezinbestekotzat" jo dute, "bidegabea" iruditzen zaielako erabakia. Halere, Debagoieneko gainontzeko herriekin eta udalekin harremanetan jarri nahiko lukete, taldean aritzea "hobe izango dela" azpimarratuta. Eginiko inbertsioak Erlojuak jarriko dituzte Arabako, Bizkaiko eta Gipuzkoako iturburuetan, eta metro kubiko bakoitzak 0,025 euroko karga-tasa dauka aurten; alabaina, datorren urtean garestiagoa izango dela jakinarazi dute, 0,03 euroko prezioa izango baita. Iturburu horiek martxan jartzea, ordea, baserritarren lana izan dela azaldu dute, eta inbertsio handiak egin dituztela horretarako. Haien arabera, iturburu horien mantentzeak kostu batzuk ditu: "Izan ere, uraren laginak aztertu behar dira, uraren sareak ere egin behar dira, deposituak… Hori dena baserritarren kontu eginikoa izan da, norberaren gain egon da; hala ere, orain, hori guztia pagatu egin beharko da". (goiena.eus, 2023-04-25)
Albiste honen harira, oso garrantzitsua da Monopolia, el negocio del agua dokumentala ikustea.
Valentziako lagun batek kontatzen zidan aspaldi etorri zitzaizkiela kontadoreak jarri nahian, eta uko egin zietela batzuek. Beste batzuek ez, ordea, eta onartu: herriko komentuko mojek, kasu hartan. Horrela, gaur egun, mojek beraien putzutik ateratzen duten ura ordaindu egiten dute, baina besteek ez.
Orain kontadoreak. Gelditzen ez baditugu, aurrerago iturburuak dauden lurrak ere galduko ditugu.
Eta Busturialdean, zer?
Hain zuzen, hori gertatu zaigu Busturialdeko Ur Partzuergoa Bilbao Bizkaia Ur Partzuergoa izeneko tiburoiak irentsi duenean: 370 milioi euro oparitu dizkiote gure herrietako alkate gehienek bozketa lotesle batean: iturburuak, araztegiak, hodiak… Bilbao Bizkaia Ur Partzuergoaren atzean Acciona enpresa multinazionala dago, beste batzuen artean.
Uraren eskumena udalarena da, ez Partzuergoarena. Baina iturburuak dauden lurrak jomugan daude, eta, Busturialdeko Ur Partzuergoaren kasuan, aktiboen zerrendan traspasatu dira Bilbao Bizkaia Ur Partzuergora. Eta hori, de facto, lur horiek eta iturburu horiek galtzea da.
Eako udalak, beste batzuen artean, Bilbao Bizkaia Partzuergoan sartu ala ez sartu erabakitzeko bozketan, ezetz bozkatu zuen, eta hala ere galdu egin du urarekin lotuta dauden ondasunen propietatea, titularitatea. Orain epaitegian erreklamatu du berez Eako herriarena dena. Kontrako bandoan, ostera, eskualdeko beste udalak eta URA, Uraren Euskal Agentzia, altxatu dira. Ezkjakintasun handia da hemen dagoena.
Oso larria da gertatzen ari den hau, fronte guztietik batera dihardute bizitzaren aurkako gerra gupidagabean.
Gerra erlijiosoa da eta erlijio materialistaren jainko ahalguztiduna Dirua. Bitxia da Lainoan bizi den zenbaki dantza izatea Materialismoaren Jainko.
Jainko birtual horrekin harremana duten apezak dira Denaren gainean erabakitzeko ahalmen ukaezina dutenak,gauza guztien gainetik eta Xox guztien azpitik, haien arrazoiak gobernatu nahi gaitu.
Haiek dira gure Javeh eta diruari zor gatzaio jaiotzeagatik, bizitzeagatik zein hiltzeagatik, gure edozein jardun edo behar,haien interesen menpe dago eta haien kultuaren zerbitzura izango da baimendu edo debekatua, beti ere Diruz ordaindua.
Leirek arrazoia dauka, iturburu, putzua eta erreketako ura pribatizatzea sekulako astakeria da.
Eako herriko egoera oso adierazgarria da, uraren monopolioaren aurkako borrokak denori eragingo digu.
Asierrek dion bezala, lehengoa nahikoa ez eta bizitzaren aurkako beste gerra bat hasi dute.
Gerra pribatizatzaile horren ezaugarri behinena kontzentrazioa da, baliabide-diru-botere metaketa. Lapurreta bidez eramaten da aurrera, baina herri ondasunen lapurreta denez, ez dio ia inork lapurreta deitzen. “Interes orokor”, “eraginkortasun”, “efizientzia” eta beste edozein kontzeptu asmatzen dute lapurretari deitzeko. Helburua zentralizazioa da eta zentralizazioak egiten du posible eta halabeharrezko dependentzia, inork burujabetzarik ezin praktikatzea, ez produkzioan, ez kontsumoan.
Nik ere ikusten dut, Asierrek bezala, gerra erlijioso bat begibistako gertaeren oinarrien barru-barruan.
Lapurreta larria da aberastasun komunei eta eskubideei prezioa jarri eta ordaintzera behartuz, ura merkantzia bihurtzea. Eta akaso are larriagoa lapur horien monopolioa, eta herritarren burujabetzaren galera, lurraren gaineko pribilegioa tirano ustel talde batek bere egitea.
Hamarkadak daramatzate hori egiten, momentuz apenas indarrik erabili gabe gainera, jendearen bozkak dauzkatenez “demokratikoki”, eta isilik geratzen diren lekukoen kontsentimenduz, batzuk administrazioaren egituren parte izatearen astungarriarekin gainera, eta okerrago dena, batzuk hautetsi ere izanik.
Funtsean maniobra mediebalak, baina itxura posmodernoekin. Ordutik oligarkiak marketingaz ikasi baitu asko, esaten dizute uragatik ez, tuberia-sare inteligentearen mantenuagatik ordaindu behar duzula, eta aurrera bolie, aireak nondik jotzen dion jabetzen ez den herritar inuzentea.
Materialistak uste izan dezake diruaz eros daitekeela askatasuna, bere mundu-ikuskera arras murriztu eta miserablean balioaren eta prezioaren arteko konfusioa praktikatzen duelako, bizia bera merkantzia gisa ikustera iristeraino. Beraz, uragatik ordaindu beharra baino askoz larriagoa da, beharbada, uraren gaineko boterearen usurpazioa.
Ezin ahantz, despatxoetako gizagaldu gaizkileek ura pribatizatzen eta bere gaineko monopolioa eskuratzen dutela instituzio publikoen izenean egiten dutelako soilik. Horregatik autoritatea eta erabakimena ezin zaiola inori delegatu gogoratzea falta da.
Behin eta berriro oroitaraztea, administrazio-instituzioak soziopata degeneratuen eginbideen neurrira eratuak daudela, errotik, eta horretarako bere egituraketaren pieza klabea direla instituzio armatuak, badaezpada, jendeak kontsentimendua erretiratzen dienerako prestatuak.
Ezagutzen liburu hau?
El gobierno de los bienes comunes (Elinor Ostrom, AEB, 1990):
https://base.socioeco.org/docs/el_gobierno_de_los_bienes_comunes.pdf
Ze iritzi?