Emakume langilea eta familia kontziliazioa
Oso polita da ama izatea eta guztiarekin ahal izatea. Emakume “askeak” izatea, gure umetxoekin lan egitera joan gaitezkeelako, aldi berean mila gauza egin ahal izatea, emakume langileak eta ahaldunduak izaten jarrai dezagun eta ez diezaiogun gure ibilbide profesionalari uko egin.
KAKA ZAHARRA!!!
Dena egin dezakegu, noski, gaitasun amaigabeak ditugu, indar handia, dohain bat antolaketarako, kudeaketarako, ebazpenerako, sormenez gauzak aurrera ateratzeko… baina aukeratua izan dadila mesedez. Gure etxeetan gure haurtxoekin eta gure bikotekidearekin bilduta egon ahal izatea; hori da emakumeen, familien eta gizartearen, gizarte oso baten ahalduntzea. Horregatik, bueltan, ez genuke beldurrik izan behar gure lanpostuak galtzeko eta gure ekonomia murrizteko, edo etapa hau bukatzean ikasten jarraitzeko zaharregiak sentitzeko edo gure lan-proiektuei ekiteko.
Gizakitxoak bizitzara ekartzea, bizitzako lehen urteetan nutrizioa, segurtasuna, balioak eta presentzia eskaintzea inoiz inork egin dezakeen ekarpenik handienetako bat bezala ikustea, hori da ahalduntzea, hori da askatasuna, hori da sendotasuna eta hori da ekarpen aberatsena.
Eta, hala ere, gure proiektuekin aurrera egin nahi dugunok, gure umetxoekin, eta hazkuntza-garai horretan lanean eta ekonomikoki hazten jarraitu nahi dugunok, aukera bat izan behar dugu, eta ez betebehar bat, ez beharragatik, ez moda feministagatik.
Amen.
Ikuspuntu errespetagarria, Aikari. Baina kontutan eduki behar da “hautu” honek, benetan hautu bat izan behar duela, eta ez inposizio edo inertzia bat… eta baita zerk suposatzen duen: ekonomikoki gizon baten (edo instituzioen) menpe egotea.
Ez ditut gauza pare ulertu, Aikari:
1) Lana galtzeari beldur ezarena
2) Moda feministarena.
Izango dute azalpen bat, seguru, baina ez diot aurkitzen.
Amatasun sano batek garrantzi handia du, bai, oso handia, gainera.
Besarkada goxo bat, Aikari.
Ipar Europako feministek emakumea lan mundura heltzean lan orduak jeistea proposatzen zuten, 20 ordutara gurasoentzat soldata berdinarekin noski. Baina super emakumearen amets tranpatia eredua bihurtu digute.
Nire ustez, haurrak ekarri eta hazteak berekin eta halabeharrez dakar komunitatearen sostengua eta babesa. Bizitzako beste gertakari eta prozesu batzuek dakarten bezala. Giza-senak gure sorrera prehistorikotik izatez eta naturalki egin duen hori da kolektiboaren sostengu instintiboa eta berezkoa, gainerako ugaztun askorena bezala.
Komunitatea artifizialdua, krisi sakonean eta desintegrazio bidean dagoenetik (giza-harremanak, familia egiturak, tribua, auzoa, herria, belaunaldi arteko elkartasuna eta elkar-laguntza), ama hori administrazioaren menpeko bihurtu da.
Edo bihurtu dute apropos. Hamaika ikusitakoak garenetik ez baita ideia zoroa, estatu- eta korporazio-aparatuekiko menpekotasun hori jendea errazago gobernatzeko propio deliberatua dela. Gizarte hautsi dependientea aise gobernatzen da bere behar naturalak berdintzera interes usteleko agente oportunistak agertzen direlarik.
Kontua da gizaki eta herritar osoa interdependentea eta kolaboratzailea dela berez, ez dagoela osotasunik indibidualitate erabatekoan: gizakia, gizartean da gizaki. Banakoaren indibiduazioak, nolabaiteko gizarterik batere gabe, alienazioa du destinu.
Eta sistemak hori ongi baliatzen jakin du. Dominazio-sistema bera mantentzeko soilik ordea. Dauzkan bitarteko guzti-guztiekin gainera: hasi finantza-sistematik eta lanaren kontzepzioraino, giza izatearen eta harremanen dekonstrukziotik pasaz, eta kontzeptu, termino eta ideien jabetze eta perbertsio akulturatzaileraino.
Erne, gezurra ari du zarra-zarra, egia itxurarekin baina. Izaki pentsantearentzat inoiz baino zailagoa da fresko mantentzea ganbara. Baina gu gurera, egunero gure egitez eraikitzen dugun horretara.
Matrizegintza berreskuratu egin behar dugu, gizarte guztientzat.
Barkatu, ez dut aurkitu “matrilinearidad” gure hitzkuntzan.
Norbaitek badaki?
Gizarte osoarentzat GAIA FUNTSEZKOA !
Zernahi gertatuta ere edo edonolako baldintzak ditugula ere, gaineratuko dut. Haurrak aurrera ateratzeko koiuntura denik eta ilunena izanda ere, horixe baita bizitza. Edozein organismo biziren berezko ezaugarria da hori.
Bizia idealetik edo optimotik urrun dauden egoera zailetan ere konszientzia osoz aurrera ateratzeko “elan vital” delako hori, galdua dute gizaki moderno askok, euskaldun andanak tartean. Zientifismo materialistaren bazka izan dira.
Oinarri ontikoa, ez solik ‘elan vital’!
Heideggerek ireki du bidea, hortaz.
“Matrilinearidad”eko bihotza!