Aski da, diruaren bandera ez da sekula lagun izango

Bizi dugun errealitate OTANista tamalgarri honetan, armak eta zentsura politikoa gero eta indar handiagoa hartzen ari dira. Bitartean, kapitalismoaren hedapena bultzatzen jarraitzen dutenak, aldaketa klimatikoaren kontrako itun desberdinekin konpromezua hartu eta gero, helburu omen zuten energia berdearen ekoizpen handiagotik aldentzen ari dira, energia nuklearraren aldeko apustu argia eginez. Zenbat urte eta hitz egin dugu atzera?

Ezkerraren absentzia larria nabaria da

Hau guztia gizakion bizi kalitateak hamarkadatan ikusi ez duen hondatze progresibo baten erdian gertatzen ari da. Pandemiaren kudeaketaren ondorioak oraindik ere pairatzen ari garelarik (eta aldaera berrien berri gero eta gehiagotan ematen ari zaigularik), plataforma sozialak Mendebaldearen eta Ekialdearen arteko gatazka geopolitikoaren bozgorailu bihurtu dira orain. Ezkerraren absentzia larria honetan ere, azken bi urteotako patroia jarraituz, nabaria da.

Lehen aldia da historian horrelako gertakizun bat plataforma sozialen testuinguruan gertatzen dena

Ignacio Ramoneti orain dela gutxi irakurri nionez, lehen aldia da historian Ukrainan bizi den gatazkaren tamainako gertakizun bat plataforma sozialen errealitate gero eta zabalduagoaren testuinguruan gertatzen dena. Hau ez da ziurrenik azkena izango, baina bai lehena behintzat. Pandemia izan zen plataforma sozialen bitartez bizi izan genuen lehen fenomeno global erraldoia, baina hau ez zen guda bat izan, nahiz eta goitik etortzen zitzaigun diskurtsoak hizkuntza belikoa erabili maiz. Gerra-hizkuntza hau izan zen, hein handi batean, populazioa bi alderdi argitan banatu zuena: pandemiaren kudeaketa babestu eta bultzatzen zutenak alde batetik, eta
honen aurka agertu zirenak beste batetik; txertoaren aldekoak eta honen kontrakoak, eta abar. Zuria eta beltza; erdian dagoenak existitzeari utzi zion. Aldi berean, baten alde agertzeak beste alderdiak defendatzen zuen guztiaren kontra joatearen esanahia hartu zuen. Ze bakunak garen
gizakiak batzuetan!

Dikotomia honetan harrapatuta jarraitzen dugu orain ere, gure adierazpen askatasuna aspaldi ez bezala erasotua izan denean, bizi dugun prekarietateak (laborala, pentsamendu kritikoarena, harreman sozial estuena, enpatiarena, ekologikoa, eta beste hainbeste) gure energia beste
gatazka batzuetan jartzea premiazkoa egiten duenean. Ukrainaren alde egoteak Errusiaren txikizioa nahi izatea adierazten du gure mundu ‘aurreratu’ honetan. Mendebalde OTANista Errusiaren aurka egiten ari den probokazioa salatuz gero, Europaren kontrakoa zara, bateratze baten promesaren arerioa eta historia garaikidean existitu den deabruzko buruzagirik handienaren babeslea.

Gizateriak aspaldi bizi izan ez duen egundoko krisi moral (batez ere) honen aurrean, ez dakit zer nolako etorkizuna aurreikus diezaiokedan gure arrazari (xuria eta beltza eta tartean dauden kolore guztiei), gizakion espezieari, alegia. Esaten da badakigula gudak noiz hasten diren baina ez dakigula noiz bukatzen diren. Hori guda guztiei da aplikagarria. Ez gaitezen inuzenteak izan.

Elkarrizketa amaigabean aritzeko sortu diren plataforma sozialak ezin dira arazoaren irtenbidea izan

Dakidana zera da: era amaigabean elkarrizketan (norbere buruarekin batez ere) aritzeko sortu diren plataforma sozialak (informazioaren demokratizazioaren aitzakiapean eraikiak) ezin direla arazoaren irtenbidea izan.

Komunitate lana behar dugu, bai: premiazkoa da. Hau egiteko, dena den, kalera atera behar dugu. Gure eskubide eta ongizatearen estatutik geratzen zaizkigun apur txikiak biltzea da gure zeregina, kolektiboki ezeren izenean hauen txikizio gehiagorik egin ez dadin eskatzeko. Eraiki egin behar dugu, bai, baina ez goikoentzat, diruaren bandera ez da sekula lagun izango; guretzat eta behekoentzat borrokatu behar dugu, apur hauek ogi bihurtuz eta gure oinarrizko eskubideekin berriro nahi dutena egin ez dezaten.

Aski da.