Artaldea

Irakurle eta entzule agurgarriok:

Amaia Beloki naiz, 41 urteko irakaslea ofizioz, eta, aukerak lagunduta, gogoeta hau dakarkizuet gaurkoan.

Etxeko balkoitik, batzuetan, ardiak ikusteko parada izaten dut, baserritarrak atzeko zelaira ateratzen dituenean. Sasoi honetan, saltoka dabiltzan bildotsei begira irribarrez egoten naiz, oraindik isatsa duten bildots alai eta jostariak baitira, lepoan zintzarririk ezagutu ez dutenak, eta, bat-bateko brinko eta korrika saioetan, euren inozentzia garbia bere horretan adierazten dutenak. Zorionez, ez dira jabetzen laster izango duten patuaz, supermerkatuko bandeja batean txuletatxoak eginda amaituko dutenaren zorigaiztoko alegiaz. Zein gozoa den ezjakintasuna horrelakoetan, ezta?

Honi bueltaka, balkoiko altueratik, behera begiratzean, beste artalde bat ikusten dut. Espaloi gainean, begirada galduz eta distantziak mantenduz doan multzo ikaratua. Elkarren beldur diren ezezagunez, lagunez, auzokidez, senidez osatutako artalde anitza. Zintzarriaren ordez, arnasa eta bizimodua galarazten dien zama latza gainean bota dietenena. Pentsatzeko gaitasun kritikoa ere beldurrak eragindako zalantzarik gabeko obedientzia itsuak bahitu eta ordezkatu dituenarena.

Ez. Ez dut horrelako artalde baten kide bihurtu nahi, zelaian jostari zebilen arkumearen irudia daramadalako nire bihotzean.

Barruko iparrorratza jarraituz, aurkitu izan dut gehienetan artaldetik kanporako bidea. Askotan ez da errazena izan, baina bai ikasi behar nuen hori egokien irakatsi didana, hamaika aldiz estropezu egin arren, hamabi aldiz altxatzeko gaitasunarekin etorri nintzelako mundura, alajaina! Eta… ez da makala hori!

Baina, azken urtebeteko gertakariei so, amildegiaren aurrean ikusten dut munduaren patua. Egungo kaos egoera honi etekina ateratzen dihardutenek, pentsamendu bakarreko totalitarismo globalista politiko eta ekonomikoek, komunikabide manipulatzaileek, eta Big Pharmako atzapar dogmatikoek, erabateko kontrolpera makurtutako gizarte beldurtu, itsu eta esklabu berri batera eraman nahi gaituzte.

World GLOBAL RESET, halaxe deritzo Klaus Schwab-ek, Munduko Ekonomia Foroaren sortzaileetako batek, “reseteo” edo berrekite honi buruz diharduenean. Berrekitea?…. Bai zera! Auschwitz legea Galizian, Mordaza Legea indarrean, derrigortutako isolamendu-esparru berrien erakitzea mundu maila osoan… Berrekite horren adibide garbi ditugu, gure oinarrizko eskubideen zapalketa bortitza bizitzen ari garen eguneroko honetan.

Ahaztuak al ditugu Inkisizioa, sorginen jazarpena, Nazismoa, kontzentrazio-esparruak eta iraganeko ikaragarrikeria horiek? Bada, badirudi baietz. Eta… gutxi ustean, iragana errepikatzen dabil. Eztabaida zientifiko oro edo bestelako pentsamendu ezberdinak zentsuratzen, isilarazten eta zigortzen dituen beste garai horietako batean murgildu berri gara denon zorigaitzerako.

-Eta orain zer?- galdetzen diot bihotzari.

-Zure bide horretan jarraitu, maitia!- erantzuten dit – Egungo gertaeren jatorria ikertzen eta ulertzen, eta mundu horretako argitasun-ttantta txiki bat gehiago izaten, benetako irteera barrurantza delako.-

-Irteera barrurantza? Egia esan, kanpoan dagoena ikusita… ez da harritzekoa!-

-Elkartuko zaizkizu bidean, apurka begiak ireki ondoren, artaldetik irtengo diren beste ardi batzuk, eta elkarrekin eraikiko duzue zintzarririk gabeko gizateria berri eta aske bat.-

Non, noiz eta nola? Hori etorkizunak esango du. Amestea, momentuz, librea baita! Oraindik… Eta nik bihotzaren iparrorratzari jarraituko diot ametsa egia bihurtu dadin.

Mila esker!