Autoz nazional 1-etik nentorren, eta Irura herria pasa ondoren, Donostiarako noranzkoan errepideko bazterretik zailtasunez zebilen adineko emakume bat ikusi nuen.
Berrogei metrora, aurrerago, autoa gelditu eta zain gelditu nintzen. Emakumearen zain nengoelarik Ertzaintzaren furgoneta bat autoaren atzean jarri zitzaidan. Handik gutxira bi ertzain, gazteleraz, karneta eta paperak eskatzen hasi ziren, nik euskaraz hitz egin nien, baina haiek ezin zidatela ulertu aitortu zidaten.
Halako batean ertzain bat konturatu zen IATk urtebete iraungita zeramala, nik kobidarengatik eragindako deskuidu bat izan zela esan nien, aurreko 8 urteak zuzen igarota bainengoen. Halere, isunik ez jartzeko egin nituen esfortzu guztiak alferrik izan ziren, jarri egin zidaten eta.
Haserretu nintzenean, zenbait gauzatarako komeni zaienean erabilitako gogortasuna aurpegiratu nien, eta haiek erantzuten zidaten, euskaraz artatua izatea nahi izanez gero, beste koadrila bat etorri arte itxaron beharko nuela.
Nik ezetz esan nien, orain dela bi urte Orion Ertzaintzaren beste patruila erdaldun batekin antzekoa gertatu baitzitzaidan, eta, euskaldun patruila bat iritsi zen arte, 20 minutuz zokoratuta egon behar izan nuen.
Argi dago administrazio publikoarekin euskara erabiltzen dugunok diskriminatuta gaudela. Eta ez hori bakarrik, kasu honetan aipatutako diskriminazioak gizartearen kohesioa oztopatzen baitu.
Noski. Administrazio koloniala eta subkolonialarekin.