Alemaniako gobernuak lockdown deritzona egin zuen, enpresa, eskola, ikastetxe, unibertsitate, aisialdi-leku, jatetxe eta askoz gehiago itxiz. Ez zegoen Hego Euskal Herrian bezalako konfinamendu zorrotzik, baina bazeuden ez mugitzeko gomendioak eta zahar egoitzetan zegoen jendea bisitatzeko debekuak ere bai. Maskara derrigorrezkoa da dendetan eta beste leku askotan, hala nola eskoletan eta ikastetxeetan, estatu federalen artean ezberdintasunak dauden arren. Batzuetan, haurrek maskarak eraman behar dituzte gelan, beste batzuetan “soilik” korridoreetan eta aisialdirako lekuetan.
Euskal Herrian bezala, alemanian ere Covid 19 gaixotasunaren benetako arriskua ez da inoiz berriro ebaluatu, ezagutza zientifiko berriak kontuan hartuta. Zorionez, gaur badakigu Covid 19a ez dela hain arriskutsua, martxoan uste genuenarekin konparatuta. Hala ere, Alemaniako gobernuak “bigarren olatu” bati buruzko ohartarazpen histerikoekin aurrera jarraitzen du, eta komunikabideek, salbuespen gutxirekin, ez dute zalantzan jartzen interpretazio hau, benetako gertaeretan oinarritzen ez dena.
Alemanian eta Hego Euskal Herrian bezalako ordezkaritza-demokrazia batean, biztanleek parte hartzeko bi modu nagusi daude. Lehenengoa alderdi politikoak bozkatzea da, 4 urtean behin. Bigarrena kalean manifestatzea da. Baina nola funtzionatzen du bigarren eskubide horrek «pandemia» izeneko batean? Hori da, hain zuzen ere, alemaniar batzuek aurtengo apirilean egin zuten galdera, exekutibaren bidez etxeratuak izan ondoren. Udalak debekatu zituen erregistratzen saiatu zituzten manifestazioak. Baina zuzenbidezko estatu batean, batek auzitegira jo dezake, azkenean erabakia aldatu zuena, eta manifestazioak ahal bideratu zituen, inposaketa zorrotzekin. Hurrengo hilabeteetan kontzentrazioak etengabe hazi ziren, baina askotan auzitegietara jo behar izan zen berriro. Manifestaziorik handienak, zalantzarik gabe, Berlinen egin ziren, abuztuaren 1ean eta 29an. Hedabideen arabera, 17.000 eta 38.000 pertsona ginen, hurrenez hurren, baina kopuru horrek txikiegia dirudi, baita beste “0” bat gehituta ere. Bideoen uholde bat dago Youtuben, inpresio propioa egiteko. Bakearen eta askatasunaren jaialdi handiak ziren, eta batzuetan jaiak ematen zuten, manifestazioak baino gehiago. Hala ere, azken hilabeteetan urratutako eskubide guztiak berreskuratzea dute helburu, eta Alemaniako gobernuak dimisioa ematea ere.
Demokratak garen aldetik ikusi dugu gobernuak, pandemia baten aitzakian, gure oinarrizko eskubideak urratzen dituen alarma-egoera deklaratu zuela. Eta hori gutxi balitz ere, gobernu askok uko egiten diote beren ekintzak datu zientifikoekin justifikatzeari. Argi dago zergatik. Izan ere, datu zientifikoek ez dute justifikatzen albistegietan egunero sortzen den gehiegizko beldurra. Gaineratu nahi dut, benetan pandemia hilgarriegi baten aurrean bageunde ere (zorionez, ez gaude), horrek ere ez lukeela eskubiderik eman behar gobernu batek botere-banaketarekin amaitzeko, horrek demokraziaren eta zuzenbide-estatuaren amaierak esan nahi baitu. Ezin dugu onartu erregimen feudal betean berriro erortzea, inongo babesik gabekoa, menderatze arbitrario baten aurrean.
Egoera oso bizia izaten jarraitzen du. Irailaren 19an, larunbatean, Bavariako epaitegi batek, Alemania hegoaldean, manifestazio baten debekua baieztatu zuen. “Querdenken” izeneko –literalki “pentsamendu dibergentea”– mugimendu baketsuko abokatuen arabera, Alemaniako zuzenbide estatuaren amaieraren hasiera izan liteke. Bestalde, Alemanian badago oposizio indartsu bat, hainbat eta hainbat elkartetan antolatu diren herritar askorekin. Besoak zabalik dituzte herria defendatzeko zin egiten duten poliziei ongietorria emateko, eta ez sutan jokatzen duen gobernu bati. Gaur egun, mugimenduari babesa eman dioten hiru polizia aktibo daude. Askoz gehiago daudela susmatzen da. Espero dezagun horrela izatea.
Asko gara eta, egunetik egunera, gehiago.
