Iñigo naiz, Iparraldekoa, NoraGoaz? kolektiboko kidea. Lehenik, eskerrak eman nahi ditut Independentean lekutxo bat uzteagatik. Proposatzen dut noiztenka atzemanen ditudan eta interesgarriak iruditzen zaizkidan artikulu batzuen itzulpena egitea.
Konstantino faltsutik Gezurraren Inperiora
Laurent Guyénoten «Du faux Constantin à l’Empire du mensonge» artikulutik itzulia
“Kristautasuna ezin da mundu honetan mantendu Aita Santuaren botere tenporalik gabe aldarrikatzean, katolizismo erromatarrak, Kristo berri bat aldarrikatu zuen, antzinakoaren oso bestelakoa, deabruaren hirugarren tentazioak, hots, Lurraren erresumak, limurtzen duen Kristo bat!”
Honela, Fiodor Dostoyevskik Eliza erromatarraren kontra ortodoxoek egindako bi salaketa nagusietako bat laburbildu zuen 1876an. Bigarrena da Eliza herriarengandik bereizitako gizarte bihurtu izana, hizkuntza (latina), bizimodua (zelibatoa), eskubidea (kanonikoa) eta salbaziorako sarbide pribilegiatua (apaizentzat gordetako bi espezieen arteko jaunartzeak sinbolizatua). Hala, Alexei Khomiakov-ek honela adierazi zuen “Eliza latindarra eta protestantismoa Ekialdeko Elizaren ikuspuntutik” (1858) bere liburuan: “kristaua ez da Elizako kide bat, bere subjektuetako bat baizik”.
Konstantinoplako patriarkak edo geroago Moskukoak “ezpata izpirituala” (autoritate sakratua) baino ez baitzuten aldarrikatzen. Aldiz, Erdi Aroko aita santuek “denbora-ezpata” (botere sekularra) ere aldarrikatuko zuten. Horregatik, Italiako printzerri aberatsenetako bat zuzenean gobernatzeaz gain, errege eta enperadoreak gobernatu nahi zituzten (irakurri “Europar zatitzearen Erdi Aroko sustraiak”), eta beren zalduneriaren onena mobilizatuz Jerusalem “askatu”, eta aurre egiten zieten jaurerriak suntsitu (irakurri “Gurutzada amaitu da”).
Donazio faltsua, aita santuaren jatorrizko bekatua
Monarkia unibertsalaren proiektua justifikatzeko, Aita Sainduek legelari-armada bat erabili zuten. Legelari-armada horrek eskubide kanoniko berri bat egin zuen zuzenbide feudal eta ohiturazkoaren gainetik jartzeko eta, aldi berean, beren sistema berria, faltsifikazioei esker, zaharrena balitz bezala agerrarazi zuten.
Erdi Aroko faltsifikaziorik ospetsuena Konstantinoren Donazioa da. Dokumentu honen bidez, Konstantino Handia enperadoreak, Konstantinoplaren sortzailea 320. urtearen inguruan, Inperioaren mendebaldeko eskualdeetan zuen agintea Sylvestre aita santuaren esku utzi zuela uste da. Dokumentu famatu faltsu hori, Aita Santuaren “scriptorium”-etan 750 eta 850 artean egina, beste ehun bat dekretu eta egintza sinodal faltsuren bilduma batean sartua dago, lehen Aita Santuei edo Elizako beste agintari batzuei egozten zaizkienak, eta gaur egun Sasi-Isidoriar Dekretalak bezala ezagutzen direnak. Dekretu faltsu horien helburu nagusia Erromako apezpikuak Eliza unibertsalaren eta subirano guztien gainean duen autoritate subiranoa egikaritzeko aurrekariak asmatzea zen. Faltsu horiek XII. mendean sartu ziren Gratiengo Decretumean, zuzenbide kanoniko guztiaren oinarri bilakatuko zena.
Konstantinoren Donazioa da historiaren faltsifikazio masiboko enpresa honen pieza nagusia. Eliza erromatarrak Europari eman zion Konstituziotzat har daiteke Donazioa, hark nahi zuen mundu-ordena berriaren tresna erabili zuena. Izugarrizko gezur hori, nolabait ere, Mendebalde baten jatorrizko bekatua da, mendeetan zehar mugarik gabeko anbizio inperialaren «Gezurraren inperio» bihurtuko dena.
Gogora dezagun edukia: Konstantino Handia enperadoreak, Sylvestre aita santuari bataioko urarekin legenarretik mirariz sendatu izana eskertzeko, “Sylvestreri eta haren ondorengo guztiei munduaren amaieraraino pontifize unibertsala” lagatzen die ikur inperial guztiekin (palioa, zetrua, diadema, tiarea, purpurazko berokia, tunika eskarlata), hau da, “gure boterearen handitasun inperiala eta aintza” osoa. Konstantinok, gainera, “bai gure jauregia [Latranekoa], bai Erroma hiria eta Italiako edo mendebaldeko lurraldeetako probintzia, herri eta hiri guztiak” lagatzen dizkio. Eta mendebaldearen gaineko eskubide orori uko egiteko, Konstantinok Bizantziora erretiratzea erabakitzen du. Hori dela eta, Aita Santuek autoritate inperiala eta haiek aukeratutako enperadoreari emateko edo kentzeko eskubidea jaso dutela argudiatuko dute. Printzipio honen arabera, Gregorio VII.ak, 1077ko urtarrilean Canossan, Henrike IV.a enperadore germaniarra, bere aurrean umiliatzera eta bere nagusitasuna onartzera behartzen du.
Konstantinoengandik Mendebalde osoaren gaineko botere tenporala jaso ondoren, Aita Santuak saiatuko dira erresuma guztiak feudo eta haien erregeak basailu bihurtzen. Alexandro II.ak (1061- 1073) Gilen Normandiakoari ematen dio Ingalaterra, eta Adrian IV.ak (1154-1159) Henrike II.a Ingalaterrako erregeari ematen dio Irlanda “oinordetzazko jabego” gisa; izan ere, Joan Salisburykoa kronikariak justifikatzen duenez, “Konstantinoren donazioaren arabera irla guztiak Zuzenbide Zaharreko Eliza Erromatarrekoak dira”.
Baina Konstantinoren Donazioaren faltsukeria ez da konformatzen Aita Santuak Mendebalde osoaren gaineko denborazko nagusitasuna duela baieztatzearekin. Era berean, mundu osoaren gaineko nagusitasun izpirituala ematen dio, hau da, praktikan, ekialdeko kristau guztien gainekoa. Izan ere, dokumentu horren bidez, Konstantino Handiak Erromako apezpikuak “lau patriarkatuak, Alexandria, Antiokia, Jerusalem eta Konstantinopla, eta mundu osoko Jainkoaren eliza guztiak gobernatuko dituela” ere dekretatuko zukeen. Eta gaur egun Erromako Eliza Santuaren destinoetan buru izango den aita santua izango da “gorena, mundu osoko apaiz guztien burua, eta bere erabakien arabera arautuko dira gauza guztiak“. Hortxe datza ortodoxoek salatzen duten traizio handia, Elizaren kolegialtasunaren printzipioari atxikia (errusiarrentzat sobornost). Jakina, Ekialdeko Zisma deitzen diogunaren kausa nagusia, baina zuzenago ortodoxoek Mendebaldeko Zisma deitzen dutena, Donazioa da.
Donazio faltsuak mendebaldeko kristautasunaren geneetan sartu du gezurra. Zortzi mendez aita santuek errepikatua, jatorrizko bekatua izan zen, eta handik atera zen, azkenik, gaur egungo Gezurraren Inperioa
Eztabaidak izan ziren XI. mendetik aurrera. Donazioaren lehen aipamen ziurra 1001ekoa da, Oton III.a enperadoreak, Sylvestre II.a aita santuak Italiako zortzi konderri Egoitza Santuari “itzultzeko” egindako eskaera bati erantzunez, Pontifizeen “eskasia eta ezgaitasuna” salatzen du, baita “beraiek egindako gezurrak” ere, “urrezko letraz” idatziak eta “Konstantino handiaren izenarekin” jarriak. XII. mendearen erdialdean, Arnaud de Brescia apaiz italiarrak (1090-1155), Erromako Komunaren sortzaileak, Donazioan Antikristoak sortutako elezahar heretiko bat ikusten zuen. Heretiko bezala erreko dute.
Donazioaren kritikak ez dira haren benetakotasuna zalantzan jartzera mugatzen. XIII. mendearen hasieran, Walther von der Vogelweide Frédéric II.aren hurbileko poetak ez du haren jatorria zalantzan jartzen, baina zorigaitz handi bat ikusten du, munduaren ordena naturala irauli eta Europari amaigabeko oinazeak eragin dizkiona.
Federiko II.a legelariz inguratzen da faltsutzat jotzeko. Baina Inozentzio IV.ak erantzuten du Kristorena den botere oro Aita Santuak ordezkatzen duela lurrean; Donazioa, edonola ere, “itzulketa” bat besterik ez dela. XIV. mendearen bigarren zatian, protestak ugariagoak diren bitartean, Pierre Jame d’Aurillac klerikoak adierazten du Donazioaren egiazkotasunaren auzia ez dela planteatzen, Jainkoak horrela nahi izan duelako. Nolabait, Errebelazio jainkotiar bat zen.
XV. mendera arte itxaron behar izan zen Konstantinoren Donazioaren izaera iruzurtia aitortzen hasteko, gaur egun zalantzan jartzen ez den analisi filologiko eta historiko aski sinple baten bidez (adibidez, nola gogora dezake Konstantinok oraindik existitzen ez den Konstantinoplako patriarkatua?).
Eta, hala ere, Vatikanoak ez zuen inoiz barkamen ofizialik aurkeztu maltzurkeria honengatik. Izan ere, ezer ez zen sakonki aldatu aitasantutzaren diskurtsoan eta jarreran. Aitzitik, gezurti mozorrotu baten ekintza desesperatua dirudien aurreranzko ihesaldi batean ikusiko dugu Pio IX.a Vatikanoko Kontzilioan (1870) aita santuaren hutsezintasunaren dogma (atzeraeraginezkoa) aldarrikatzen: Aita Santua Egia gorpuztua litzateke.
Laurent Guyénoten “Anno Domini, le Bug de l’An Mil” liburutik itzulia.
“Arazoa, denek defendatzen duten bertsio ofiziala da: Eliza katolikoa kristautasunaren berdina dela. Baina egiaz Eliza kristautasunaren ukapena da. Eliza botere entitate bat baita, azkar asko aliatu zena kristauen jazarlearekin (Erromarekin): Erromak kristautasuna kontrolatzeko gai ez zela ikusi zuen bezain laster.
Mendeen joanean, Elizak harro dio herritar jende xehe guztiak jarraitu ziola (gezurra), eta antiklerikalek gezur bera kontatzen dute, baina gertaera horren ikuspuntu kritikotik (Elizak jende xehe guztia ongi adoktrinatu zuela). Bi bertsioak gezur beraren bi aurpegiak dira, faltsuak biak ere, biek kontu bera baieztatzen dutelako.
Kristautasuna genozida, totalitarioa, kriminala dela diotenean, Elizarekin parekatzen dutelako da. Eliza kristautasunaren etsaia izan da eta da ordea, estatu-erlijio bihurtu zenetik, botere gabekoen iraultza desitxuratzeko.
Jesusek, ordea, ez zuen inoiz Eliza katolikoa bezalako botere kontzentratu jerarkikozko entitaterik sortu nahi izan. Jesusek sortu nahi zuena ekklesia bat zen: batzarra, asanblada edo ermandadea (kristau deitzen diren horiena). Eliza katolikoa kristauen kontrakoa da, antiekklesia da, batzarraren kontrakoa da, botere kontzentratua da, hau da: Estatua da. Horregatik aliatu zen hasierako Eliza Erromarekin: iraultzailea zen kristautasuna kontrolatzeko. Botererik (nahi) ez zutenen iraultza.
Bestalde, komunismo estatista kristautasunaren sekularizazio-hiperpolitizazio bat da. Nola? Hastapenetan oraindik kristautasun apur bat zuen (botere kontzentratu eta ez-zilegi guztien aurka borrokatzen baitzen), baina Bigarren Internazional Komunistaren ondoren, komunismoa estatuzale bihurtzen denetik, sozialista autoritarioen bultzadaz boterearen kontzentrazioaren defendatzaile da. Langile masa erakartzeko eta klase-harrotasuna sortzeko leloak mantenduz, hori bai. Eliza bezalatsu.
Komunismoak dioenean “zeruak asaltatu” behar direla, Estatua asaltatzeaz ari da (bertan instalatu eta irauteko, jakina). Irudimen kolektiboan Estatua zerutiar kategoriara igotzen baduzu, ezin duzu deuseztatu, beraz, egin behar duzuna da onartu, zeureganatu, indartu, iraunarazi… Gurtu.
Oinarrizko kristautasuna indartsua zelako, Erromak eta Eliza Katolikoak ere ezin izan zuten suntsitu, beraz, bideratzea aukeratu zuten. Hori izan zen Erromaren fusioa lehen Elizarekin: herri-iraultza, kristau-iraultza, behetik goranzko iraultza saihesteko proiektua. Benetako iraultza bakarra. Elizak apurka eraldatu zuen botererik nahi ez zutenen iraultza, pobre izateari utzi nahi ziotenen iraultza faltsurantz.
Noski, behartsuak badira zure bezeroak, beti existitzea behar duzu. Ongizatekeria eta eskubidekeria hortik sortzen dira, kristautasunaren manipulaziotik. Eta hori izan da Botereak herri europarrak makurtzeko izan duen bide bakarra: ongizatekeriarekin. Horretara errenditu ziren Europako herriak gerraz gerra eramanak izan ondoren (Estatuak, Kapitalismoak eta Elizak berak eramanak). Bere burua antiklerikal gisa aurkezten duen ezkerra, hain zuzen, Elizaren jarraipena da, baldintza berrietan (XIX. mendetik aurrera zeudenak). Horregatik, pobreen eta zapalduen defendatzaile gisa aurkezten du bere burua.
Progresismoa da kristautasunaren azken bilakaera perbertsoa, berdintasuna, tolerantzia, buenismoa… Pentsamendu progresista substratu kultural kristaua dagoen lekuetan bakarrik heda daiteke. Perbertsioa da kristauei sinetsaraztea kristautasuna soilik maitasuna eta maitasuna baino ez dela, eta halako dogmaren desbideratze-adar guztiak: bakezalekeria, adibidez. Jesus ordea, ez zen etsaiari bakea ekartzera etorri, ezpata baizik (apostoluak ezpataz armatuta zeuden, izan ere). Ezpataren legea aplikatzen zitzaien kristauen batzarrak desagerrarazi nahi izan zituzten kanpo etsaiei (erromatarrei eta haien kolaboratzaileei).
Oinarriko kristautasunaren alde kultural eta politikoa da Europako herriak ezagutzen ditugun bezala eta beren alde positiboetan moldatu dituena. Elizarekin zerikusirik ez duena, alde horietan Elizaren antagonikoak baitira. Denek, ordea, ateoak eta fededunak (Elizaren fededunak, Jainkoarenganakoak baino gehiago) eztabaida faltsuari eusten diote, non kristautasuna kontu erlijiosoa baino ez den (baina ez kulturala eta politikoa).
Eztabaida faltsu horrekin Elizak (edonola ere, Estatuak) irabazten du. Elizaren (Estatuaren) existentzia hutsa kristautasunaren oinarrizko balioen aurkakoa da eta balio horiei oinarritik oldartzen zaie.”
(sareko foro batean irakurria, itzulia eta moldatua)
Bejondaizula Eme, lan bikaina. Milesker.
Bergoglio ba ote da bigarren Constantino bat, kristautasuna oraiko inperioaren menpe ezarri nahi duena?
Zantzuak badaude: Davoskoekiko hurbiltasuna, Vaticanoak bere egitea haien agenda, plandemiaren fartsan jokatu duen papera (“txertatzea maitasun ekintza bat da”)…
“Hau guztia emanen dizut ene aitzinean belaunikatu eta gurtzen banauzu.” Zer erantzun ote dute Eliza Katolikoa orain gidatzen dutenek?
Bergoglioren izendapenak bere emendioa egin dau. Holan gaur egun batzuek badakie Orlando Yorio, Francisco Jalics eta Monica Mignoneri zer gertatu jaken……