Gaur uztailak 21 ostirala, nire seme eta bihotzeko azukre koxkorrak, bere eskubideetako asko urratuak dituelarik, 15 urte betetzen ditu. Iñako Goioaga todolosabe guztiahaldunak hartutako erabaki baten eraginez, nire semea Iban, 2023 urtean, legez kanpoko venezuelar jatorriko migratzaile bezala dago Oñatin… 2013-2014an konpondu behar zen egoera ez konpontzea erabaki zuen pertsonaren erabaki horrek sufrimendu handia eragin du eta gaur egun oraindik ere adingabeko baten eskubideak urratzen ditu!!! 2013-2014 urteak ziren asilo eskubidea edo errefuxiatu eskubidea eskuratuz nire/gure egoera egonkortu eta konpontzeko urteak; bermeak, babesa, bizi baldintzak eta nortasuna bermatuz, eta semearen nortasunean egin beharrezko zuzenketak eginez… Baina Iñako Goioaga Espainiako senataria bisitan etorri zen Venezuelara, eta, ron trago bat eta beste bat hartzen zituelarik, niri/guri buruzko erabaki bat hartu zuen ni/gu entzun gabe; ni/gu nola gelditzen ginen kontuan hartu gabe; hartzen ari zen erabakiak nigan eta nire familiarengan zein ondorio zituen kontuan hartu gabe…. Zergatik ez nuen azalpenik ematerik izan niri (guri) zegokidan egoera batean? Zergatik, niri (guri) zegokidan zerbait erabaki aurretik, ez zuen entzun zein ondorio izango zituen hartzen ari zen erabakiak?
2013ko irailean Venezuelan gatibu hartua izan ostean, 2013ko azaroan eta abenduan egin nituen asilo eskubidea eta errefuxiatu izaera eskatzen nituen eskariak. Gatibu izatetik kaleratua izan ondoren Venezuelako Errepublika Bolivariarrean nire askatasunaren alde antolatuak zirenekin izan nuen bileran, bermeak, bizi baldintzak, babesa eta nortasuna lortzeko asilo politikoa edo/eta errefuxiatu izaera lortu beharra ahobatez azpimarratu zen… Klandestinitatean beste nortasun batekin ibiltzetik nire benetazko izenaz paperik gabe bizitzera igaroa nintzen, eta egoera horrek nire izena zegozkion paperekin edo agiriekin bermatzea behar zuen. Era berean, klandestinitatean nintzelarik, beste nortasun bat nuelarik, jaio zen nire semearen erregistro agiriak ere zuzendu beharrean ziren…. 2014ko martxo-apiril aldera etorri zen Iñako Goioaga “geldi” gelditzea agintzera; bermerik, babesik, bizibiderik eta nortasunik gabe gelditzea inposatzera; semearen egoera zuzendu ezinik geldi gelditzeko esatera…. Eta Espainiako Senatuan senatari zen politikako profesional honen erabakien ondoren, baztertua izan nintzen; hortik aurrera bakardadean egin behar izan nuen 2021ean errefuxiatu politiko izaera ofizialki onartua izatea lortu arterainoko bidea; eta 2023ko Venezuelako Errepublika Bolibariarreko Asanblea Nazional barruan ekitaldi ofizial batean eman zitzaidan Venezuelako zedula edo Nortasun Agiri Nazionala… Baina, bide luze honetan, 2008ko uztailean jaiotako nire semearen egoerak ez du zuzenketarik izan; horren eraginez hezkuntza, oinordetza, tutoretza, zaintza, askatasunez bidaiatu/mugitu ahal izatea eta beste hainbat eskubide urratuak ditu. Ibanek ezin izan du Venezuelako bere aita, amona, izeba-osabak eta lehengusua bisitatzeko bidaiarik egin; ia lau urte aita besarkatu ezinik…
Gure konpromiso politikoak dispertsioa, klandestinitatea, deserria eta muturreko egoerak bizi behar izatea ekarri dizkigu. Venezuelako Errepublika Bolibariarrean gatibu nintzelarik ere bertako inteligentzia zerbitzuek, une horretan Estatu Kontseilaria zen Rafael Uzcategui eta Ilenia Medina Diputatu Nazionalari, argiro esan zieten espultsatua izango nintzela… Sebin edo Venezuelako inteligentziako funtzionariek nire kanporaketa iragartzen zuten unean, bisitak debekatu, barruko bizi baldintzak gogortu, presoei nirekin hitzegitea debekatu, araketa basatiak egin zizkidaten… Eta egoera horrek gose-egarri greba bat hastera eraman ninduen; hasiera batean publikotasunik gabeko gose-egarri greba; borrokaldi honetan konortea galdu eta beste preso baten aurrean lurrean zerraldo gelditu arte… 19 egun iraun zituen borroka gogor horrek bere emaitzak izan zituen, inteligentziako komisarioak negoziatzera gerturatu ziren, eta, bizi baldintzak zeharo aldatuz, akordio batzuk erdietsi genituen… Handik hiru egunera, auto ofizial batean sartu, ehun eta hamabost kilometroko bidaia egin, eta nire bikotea eta semea zeuden etxera eraman ninduten…
2023ko uztailean gaude; politikako profesional baten erabakiek eragindako ankerkeria baten aurrean; naziotasun bikoitza beharko lukeen nire seme Iban Oñatin legez kanpoko Venezuelar jatorriko migratzaile bezala dagoelarik; hainbat eskubide urratuak dituelarik. Gaur, uztailak 21, Ibanek 15 urte betetzen ditu; Euskal Herrian eta Espainian hamalau urte betetzean derrigorrezkoa da Nortasun Agiria izatea, baina Ibanek momentuz ezin du horrelako agiririk izan… Aurten, nire errefuxiatu izaeraren prozesua bururaino eraman duen Venezuelako zedula edo nortasun agiria eskuratu ostean, semearen nortasuna zuzentzeko garaia heldu da. Horrela ba, idatzi honen bidez adierazi nahi dut Ibanen agiriak zuzendu eta nire semea Oñatin eskubide guztien jabe egin arte egin beharreko guztia egingo dudala… Gatazka baten eraginez euskal haur edo nerabe batek sufritu behar izatea gogorra da, baina hein handi batean sufrimendu hori erosotasun osoz bizi den politikako profesional baten eraginez dela jakitea are mingarriagoa egiten zait… Nire semeak, Venezuelan bere bigarren eskola egunean, bere begiekin ikusita bizi izan zuen nire atxiloketa eta une horretako zalaparta guztia, gatibu nintzela arakatu egiten zuten eta ez zioten arkatzik sartzen uzten… Maletadun haur honek nahikoa sufritu du; egoera hau errotik konpontzeko unea da.
Zorionak Iban!!!
Ibanek eskubideak ditu!!!
ASIER GURIDI ZALOÑA
EUSKAL ERREFUXIATU POLITIKOA
